Nieuws archief 2011

Alhoewel we tegenwoordig steeds vaker gratis op besloten feestjes spelen, stijgt het gevoel van muzikale genoegdoening enorm. (Wat smaakt alles trouwens toch enorm goed in De Vonkel: de drank, de hapjes, de sfeer...)

We krijgen de kans om nieuwe nummers te introduceren en daarbij de reactie van het publiek te peilen.

Het voordeel bij het spelen met minder uitvoerende muzikanten moge duidelijk zijn: elke noot is hoorbaar. Dit versterkt de focus op de muziek en laat ons groeien als muzikant.

Muziekmaken is weer een feest !

Op de 50's party van Marianne ontdekten we, dat we als trio nu duidelijk onze eigen flow te pakken hebben en dat we onze muzikale visie en gevoel eerlijk kunnen neerleggen bij onze genieters.

Na Marianne's dankwoord beeindigde ze haar feest met de gedenkbare en waardige woorden " En nu allemaal oprotten :)"  en bezochten de Stronkeys nog even het nachtelijke en contrasterende optreden van de Sunday Zombies in 't Stammi.

Omstreeks 03:00 uur strompelde mijn oververmoeide lichaam over de kasseien van het Vullingsplein richting thuisgrot, waarbij het verregende spiegelende straatbeeld mij herinnerde dat een nog lichtelijk benevelde jacht de volgende morgen weer akelig vroeg zou beginnen. Ik kon de hoorns in de verte reeds horen schalmen en vroeg me af of dit misschien nog de loftrompetten uit de Vonkel waren ?

Voordat ik zou toegeven aan het ineenzijgen op mijn oude vertrouwde berenvel, liet ik mijn stem nog eenmaal grommend bulderen over de rustende nachtelijke betonnen Grubbenvorster prairie: "Ik weit ut zeker !"

De Neanderthaler

Mijn vrouw werd 50 en samen met de Hendrikszijde van de familie hadden we een surpriseparty bekokstoofd. Gelukkig was de opkomst, ondanks de late introductie, vanuit beide families groot te noemen en gaven tevens de vrienden/ kenissen acte de presence.

Ik had mijn ega verteld te gaan uit eten en ook een drankje bij het eten te willen nuttigen voor dit bijzondere feit. Al fietsen vanuit de donkere krochten van de parallelweg arrivereerden we, het moeras rechtslatend en de grijsverkleurde fietspad linkslatend, de McMora tempel. "Kom we vragen die mensen daar de weg", schreeuwde ik, wetend dat men wachtte op de sound van een naderende V8. De familieleden snelden over de grasgroene McMoralaan naar het ultieme feesthonk, terwijl mijn vrouw nog steeds niets in de gaten had. Stoppende naast het zwembad verhaalde ik, dat we hier zouden parkeren en verwacht werden bij het rechter-lichtbrandende-huis. Aan onze linkerzijde stond de deur van het verderfhonk wagenwijd open, terwijl alle 50 aanwezigen de stilheid van een muis imiteerden.

Ik zei tegen vrouw en kind: "kom hier links staat een deur open. Laten we eens hier gaan kijken ?" We enterden de premises en de werkelijk minimale achtergrondverlichting gaf alleen schijn aan de schimmende benen van het aanwezig volk. Ik voelde de prangend angstvolle ogen van mijn zoon (ondanks zijn inwijding) en vertelde hem dat de spokentocht zou beginnen. Samen met licht en proficiat sprong mijn vrouw plotseling aan door een verrassing, waarop zij hoopte, maar de kracht niet had gevonden.

Soms kan de onverwachtheid een gelukzalige dankbaarheid opleveren.

Verder is het verschrikkelijk mooi om mensen om je heen te mogen hebben die weten dat als je zelf iets geeft, iedereen iets terugkrijgt .........

Als ik 50 ben wordt ik ouderslim :) !

En dit heeft alles met The Stronkeys te maken.

Het ongebreidelde verlangen naar een Limburgse Rockster bracht de Venuszuelaanse Liebeth tot het besluit onvoorwaardelijk te gaan kiezen voor roem, passie, drift, zucht en natuurlijk onze Jos !

Ook al prijken de 50 jaartjes zijdelings aan haar wezen, de energetische dansmomenten op haar feest wuiven alles terug naar de oceaan van vergetelheid en met graagte omarmden we de Penny de Jager van Venuszuela.

Liesbeth kent de gave om te genieten van haar omgeving met alle energie die ze in huis heeft. Ennuh, dit is dan ook werkelijk aanstekelijk !

Stel je wordt verliefd en kiest ervoor om je thuishaven in te ruilen voor de grote onbekendheid van een nieuw land.

The Stronkeys kennen alleen maar respect en waardering voor de keuzes die jullie twee maken en uitdragen.

Daarom: Leuk dat we deel mochten zijn van jullie feest en bedankt voor het gunnen....

Stronkeytime Forever !

P.S.

Geweldig om Paul en Sef erbij te mogen tellen. De klankkleur verandert steeds weer ...

"Jo-Jo, Jo-Jo Jo-Jo,  Jo-Jo Jo-Jo, Jo-Jo there's no limit" gonst nog steeds door onze herinneringen. Ons eerste optreden van anderhalf uur knallend gevoelige muziekm na het verscheiden van onze muziekvriend Pierre. De gedachte hieraan gaf ons trouwens juist een extra boost om meer dan alles te geven wat we in ons hadden.

Onze "nieuwe" bassist Jos Gommans maakte zijn naamverschil met de jubilaresse Jo Gommans muzikaal meer waar, als slechts die ene letter in hun beider naam.

Hij maakte het daarnaast samen met onze Hoofdroadie Carlo voor ons mogelijk, om als muzikant 's avonds slechts in te hoeven pluggen voor de soundcheck.

Glamourland lag langs de deur :) .

Verder ken ik geen enkele drummer die, de vaardigheid heeft om, met zulkse grootsheid, te kunnen anticiperen op onze vrijelijke improvisaties als onze Bas Boers.

En Geloof me muziekvrienden, dit is nog maar het begin !

Ondanks de opgebouwde setting werd Jo verteld, dat de apparatuur gebruikt zou worden voor een band op de dag na haar feest. Echter toen de Neanderthaler onbeschroomd de bar enterde begonnen haar vermoedens te dagen...

Het is lang geleden, dat we muzikaal zo vrijelijk los mochten gaan als op deze dag en iedereen die er geweest is weet, dat feestzaal de Vonkel alleen maar floreert door de mensen die erachter staan !!

De publieke gezichten spraken boekdelen, elke reactie zei nog meer, terwijl hun dankbaarheid ons alles verteldde.

De Vonkelaar

P.S. Ik wou 's nachts om 02:00 uur nog even de grapjas uithangen door aan de overkant bij dhr. Vermaaten te gaan vragen of iedereen rustig sliep.

Gelukkig bleef het bij een overlastig hersenspinsel en wist ik mij te bezinnen..

Onze componist dirigeerde zijn levenskunst,

omarmde de symfonie van het sterven met een prijzenswaardige voorbeeldigheid

en heeft in het bijzijn van familie zijn laatste lied vandaag om 21:00 uur moeten laten klinken.

Het is stil bij de Stronkeys...

Moge je stem en akkoorden blijven doorklinken in onze muzikale ziel.

Wees gegroet Pierre !

The Stronkeys

P.S.  http://youtu.be/O3JbFAEUmh0

"Wat slaat die drummer hard zeg" was een van de zinnen, die beroerd werden tijdens een bezoek aan DeWolff in perron 55 op 01 april j.l. .

Getalenteerde adolescenten met groeipotentie zou ik zeggen..

Zijdelings kwam ons een avonduur ter ore:

Enkele Grubbenvorstenaren meenden na afloop dat de afterparty gehouden zou worden in een hotel aan de kaldenkerkerweg en verwarden abuisievelijk de opendeur dagen met een house warmingparty. Eenmaal gezeteld werd besloten de tv alvast aan te zetten in afwachting van de rest van de feestgangers.

Dit viel ondanks hun beargumenteerde bewaren erg tegen. Ze werden namelijk omsingeld door enkele zwarte raven, welke de beide vrijbuiters begeleiden naar rustigere oorden genaamd: Hotel "Ohne Klinken"..

Ze zagen vooraf nog een schim voorbij gaan, die deed denken aan een kruising tussen een welbekende drummer en Pontius Pilatus (Ooh nee, die waste zijn handen pas achteraf :), echter deze (h)erkende hen niet..

Een lekker warm gespreid bedje werd hun deel, waarbij om 06:00 uur 's morgens hun ontwaken werd ingeleid door heerlijke broodjes met koffie. U begrijpt hun dankbaarheid was groot.

Na enkele gesprekken met 2 lieftallig gemodelleerde raafjes vlogen de vrijbuiters het avontuurlijk land weer tegemoet en genoten van de frisse buitenlucht.

Nog steeds verwonderen beiden zich nog over de gastvrijheid van het Venlose land.

Misschien kan in de toekomst beter iemand van jullie de Bob spelen en over een vochtig lager gelegen deel van het landschap (laar) de terugweg aanvaarden vanuit het loo (hoger en droger gelegen gebied).

In welke toonsoort staat trouwens folsom prison blues ?

Op initiatief van Pierre kwamen gisteren zoveel mogelijk Stronkeys, ereleden en oudleden samen. Naast een afvaardiging van het oudbestuur van onze fanclub en enkele echte fans was de opkomst groot en werd het een gezellige boel.

Na een door Paul en Bas geweldig voorbereidde Stronkeyquiz en fotoshow, hervonden vele muzikanten zich om, in wisselende bezetting, met wisselend instrumentarium, een prachtig en onnavolgbaar stukje muziek te maken (dit wordt ook weer lachen en genieten bij de cameramontage).

Het allermooiste van deze avond vond ik het om Pierre met volle teugen te mogen zien glunderen van alle aanwezigen. Nou Pierre vergeet niet dat dit wederzijds is voor iedereen !

Pierre's acoustische toegift om 04:00 uur 's nachts vormde trouwens een uniek en zeer waardevol slotstuk van de avond. Deze zit in onze ziel !

Het was een van die avonden in je leven waarvan je mag zeggen: hier had je bij moeten zijn !

Pierre, namens alle aanwezigen: Geniet !

("loving people, that's my life", Pierre Paulus)